Nasze karmienie piersią cz.2

Tak jak już pisałam, postanowiłam że z końcem 8 miesiąca zakończymy karmienie piersią. Technicznie rzecz ujmując było to od jakiegoś czasy karmienie mlekiem z piersi, a nie karmienie piersią, gdyż córa moja jedynie w nocy łaskawie łapała cyca, w dzień ani myślała się wysilać. Mało tego, butelki w dzień też nie chciała. Jedyną droga podania było karmienie łyżeczką. Ktoś może stwierdzić, że postąpiłam samolubnie rezygnując z karmienia moim mlekiem na własne życzenie. Ale ocenić może to tylko osoba, która obcowała z laktatorem kilka razy dziennie przez kilka miesięcy. Miałam wrażenie, że non stop odciągam mleko, byłam już tym naprawdę zmęczona. Ponadto przez ostatnie 2 tygodnie Córa zaczęła w nocy podgryzać swoimi  dwoma ząbkami moje sutki. Potrafiła się budzić w nocy co godzinę i domagać się karmienia. Miałam dość, więc postanowiłam podać jej mleko modyfikowane. A tu dupa. Okazało się, że moja Mała ma wyjątkowo wysublimowany smak. Ani myślała jeść mleka innego niż mleko mamy. Zaczęło się mozolne i powolne przestawianie na Bebilon. Zaczęłam dawać jej butlę w nocy z moim odciągniętym mlekiem, mieszając powoli z MM. Zaczęłam od 30 ml mm na 100 ml mojego mleka. I tak powoli, powoli zwiększając ilość MM, po niemal miesiącu doszliśmy do wyłącznego karmienia Bebilonem. Czy jest mi przykro? Przyznaję, że trochę tak. Gdyby wyglądało to inaczej, gdyby Mała jadła bezpośrednio z piersi, byłabym chętna, żeby karmić ją dłużej. Ale nie wytrzymałabym psychicznie już ani jednego dnia odciągania mleka laktatorem. Więc ogólnie pogodziłam się z tematem.
Chciałabym jeszcze napisać, że nie jestem jakąś fanatyczką karmienia piersią. Przed porodem miałam bardzo luźne podejście: spróbuję, zrobię co w mojej mocy, żeby się udało, ale jeśli poniosę porażkę to się nie powieszę. Wiem, że mleko mamy jest dla dziecka najlepsze i najzdrowsze ale nie tym mierzy się miłość matki do dziecka, jak je karmi. Więc nie miałam jakiejś wielkiej spinki. Może gdyby moje dziecko chciało pić Nutramigen albo Bebilon Pepti, karmiłabym krócej. Ale Mała była wybredna więc musiałam się dostosować. Na diecie byłam 4 miesiące i nie było mi łatwo. Wielokrotnie miałam myśli, żeby zrezygnować. Z perspektywy czasu cieszę się, że wytrzymałam, ale jednocześnie nie wiem czy drugi raz bym się zdecydowała na to samo. Duża część mojego samozaparcia brała się z.. poczucia winy i porażki. A to chyba nie jest dobra motywacja :(  Dziś inaczej na to wszystko patrzę. Nie wiem czy te wszystkie wylane łzy były tego warte. Oczywiście fajnie że wytrzymałam, ale łatwo nie było i w życiu nie potępiłabym żadnej kobiety, która zrezygnowała, gdyż ja niejednokrotnie też była tego bliska. Nie wiem jaki wpływ na moje dziecko miały moje emocje, moje nerwy, moja frustracja.  Okaże się...