Pod górkę

U nas nie może być spokojnie. Jak tylko ząb upierdliwiec daje chwilę oddechu i od dwóch dni jest spokojniej jakoś, to pojawia się inny problem. Tym razem z zasypianiem. Aby uczcić to, że Dziecię moje kochane nauczyło się stawać w łóżeczku, postanowiła Gwiazda... stawać cały czas. Nieważne, że jest pora spania, nieważne, że na oczy już nie widzi ze zmęczenia. Staje wytrwale, upada, płacze, i znowu staje i tak w kółko. Dziś rano trwało to ponad godzinę, już nie miałam siły kłaść jej, bo nie minęła sekunda a ona znów była na nogach. W końcu z wyczerpania zasnęła na siedząco, złożona jak scyzoryk, z głową na swoich stopach :/ po południu też była awantura. Tak się darła, że aż okno zamykałam, bo bałam się, że sąsiedzi policję na nas naślą, że dziecko maltretujemy. Nie wiem czy to jakiś etap przejściowy, zafascynowanie tym staniem, czy jakaś grubsza sprawa? Nawet w śpiworku chce stawać, w wannie też, a nogi jeszcze takie koślawe, takie gnące się na wszystkie strony... Sama nie wiem czy mam jej zabraniać, czy uznać, że skoro sama staje, to jest gotowa? Tak nam powiedziała kiedyś nasz pediatra, że dziecko samo sobie krzywdy nie zrobi, że robi tyle ile może bezpiecznie zrobić... Ale czy na pewno?